“Hoe dieper de rouw, hoe dichter bij God”

- Een interview met Ds. Valentin Hrushetski

Een kerkgenootschap leiden in tijden van oorlog. Voor Ds. Valentin Hrushetski is dit de dagelijkse realiteit. Eens in de drie weken reist hij terug naar zijn kerk in het Oekraïense dorp Reya, om de gemeenteleden die zijn achtergebleven te ondersteunen. Eenmaal terug in Nederland reist hij het hele land door om zijn gevluchte gemeenteleden te helpen en op verschillende plaatsen het evangelie te verkondigen.

Hoe zag uw gemeente eruit voor de oorlog?

“Mijn kerk telt vijfenzestig leden en iedere zondag komen er zo’n honderd bezoekers. De meesten van hen zijn jonge gezinnen. Daarnaast zijn er tachtig kinderen met een beperking aangesloten bij onze kerk. Samen met de andere ambtsdragers geef ik deze kinderen les in kleine groepen en bied ik hun moeders geestelijke ondersteuning.

Wat was voor uw gemeenteleden de aanleiding om te vluchten?

“Toen de oorlog uitbrak kwamen we met zijn allen bij elkaar in de kerk voor overleg. Blijven we hier? Vluchten we? Op dat moment kreeg een van de gemeenteleden bericht dat er in de omgeving een raket was ingeslagen. Dat was voor velen het teken om Oekraïne te verlaten. Ook ik besloot mijn gezin in veiligheid te brengen. Op dit moment wonen we in een schuur in Waddinxveen die de familie De Kruijf voor ons heeft omgebouwd tot een prettige woning. Hier hoeven mijn kinderen niet in angst te leven.”

Hoe gaat het nu met uw gemeenteleden?

“Een deel van mijn gemeente woont verspreid over Nederland en het andere deel is nog steeds in Oekraïne. De gemeenteleden in Nederland moeten erg wennen aan de nieuwe situatie. Sommigen wonen dicht op elkaar en dat zorgt soms voor conflicten. Ze vinden het ook lastig dat ze geen Nederlands spreken en hebben daardoor veel vragen, bijvoorbeeld over het vinden van werk.”

De plek van de raketinslag

Op welke manieren helpt u hen?

“Ik zoek ze zo vaak als mogelijk op als ik in Nederland ben. Op die momenten bied ik ze geestelijke ondersteuning en adviseer ik ze om vreedzaam met elkaar samen te leven. Elkaar vergeven en geduld hebben is heel belangrijk. Verder raad ik ze aan om geen afwachtende houding aan te nemen, maar de mensen bij wie ze verblijven te helpen met huishoudelijke taken. Zo bouwen ze een goede relatie met hen op.”  

“Behalve het geven van geestelijke ondersteuning help ik mijn gemeenteleden met allerlei praktische zaken. Ik vervoer spullen voor hen en vaak rijden er Oekraïners mee die naar Nederland willen of juist teruggaan.

Waar worden de diensten in Nederland gehouden?

“In Nederland predik ik in de eetzaal van de opvanglocatie in Waddinxveen. Daar houden we onze eigen kerkdiensten. Ook predik ik op plekken waar ik word uitgenodigd, zoals Nunspeet, Nieuw-Lekkerland en Urk. Als ik in Oekraïne ben verzorgen diakenen uit mijn gemeente de diensten in Nederland.”

Waarover predikt u op dit moment?

“Op dit moment heb ik het vaak over de eerste brief van Petrus als ik predik voor mijn eigen gemeente. De apostel Petrus heeft deze brief geschreven aan christenen die in onderdrukking leven. Hij legt hierin uit hoe ze moeten lijden. Als je lijdt voor een goed doel, dan ben je gezegend, dat is het waard om voor te lijden. Iets verder in de brief benoemt Petrus dat je al je zorgen kunt delen met de Heer, want Hij zorgt voor ons.”

“Ik word ook vaak uitgenodigd bij andere gemeentes om te evangeliseren. De Oekraïners die daarnaartoe gaan kennen Gods Woord nog niet. Ik leg het evangelie op eenvoudige wijze uit en vertel gelijkenissen, zoals die van de Zaaier en de Verloren zoon. Hier is nu veel belangstelling voor, ook in Oekraïne. Velen hebben zich aangesloten bij mijn kerk en kijken uit naar mijn diensten.”

Hoe komt het dat Oekraïners die voorheen niet kerkelijk waren uw diensten bezoeken?

“Er is een bekend gezegde in Oekraïne: ‘Hoe dieper de rouw, hoe dichter bij God’. Als mensen het moeilijk hebben gaan ze op zoek naar God.”

Wat vindt u van deze ontwikkeling?

“Ik ben blij dat mijn kerk groeit. Ik geloof dat deze mensen blijven komen nu ze Gods liefde hebben leren kennen, ook als de oorlog ten einde is. Als mensen God toelaten in hun leven en zich houden aan Zijn wetten, wordt alles beter. De ziel verandert van een woestijn in een bloeiende tuin.”

Uit welke Bijbeltekst put u kracht om door te gaan?

“De laatste tijd voel ik soms een leegte, omdat ik voortdurend bezig om anderen te helpen. Ik zocht in de Bijbel naar een tekst die deze leegte kan opvullen. Met name Johannes 7:37-38 gaf mij kracht: ‘En op de laatste, de grote dag van het feest, stond Jezus en riep, zeggende: Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke! Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien.’”

“Een andere Bijbeltekst die mij helpt bij mijn ambt is 1 Petrus 5:2. ‘Weidt de kudde Gods, die onder u is, hebbende opzicht daarover, niet uit bedwang, maar gewilliglijk; noch om vuil gewin, maar met een volvaardig gemoed.’ Deze tekst inspireert mij om een goede leider te zijn.”

Hoe ziet u de toekomst voor zich?

“De toekomst is op dit moment mistig. Er zijn verschillende scenario’s mogelijk. Ik hoop dat we allemaal terugkeren na de oorlog en ons leven in Oekraïne kunnen voortzetten. Mijn toekomst ligt nog steeds in Oekraïne.”

“Wat ik wil meegeven is dat God moeilijke periodes in ons leven toelaat om Zijn doelen te bereiken. Overal in Oekraïne en Europa zijn kerken actiever dan ooit tevoren. We krijgen alle mogelijkheid om de handen en voeten van Jezus Christus te zijn en Gods Woord te verspreiden. Dat zal zijn vruchten afwerpen.”

Dit interview is mede mogelijk gemaakt dankzij Arno Kortleven die vloeiend Oekraïens spreekt. Hij is diaken bij de gemeente van Ds. Hrushetski.

Helpt u mee?

Helpt u mee Gods Woord te verspreiden? U kunt ons periodiek steunen of eenmalig door een gift te geven via het formulier op onze website.

Steun ons